اتاق فرارپارادوکس

پارادوکس

در روزی که جهان آخرین نفسش را کشید، آسمان سیاه شد و خورشید در خون غرق گشت، تمام منابع در شعلهٔ گرسنگی بشر بلعیده شد… و زمین، چون استخوانی پوسیده زیر انگشتان مرگ، فرو پاشید. جمعیت، همان اندک، به عددی کمتر از سه میلیون روح شکسته، در گوشه‌های تاریک زمین خزیدند. ویروسی خزنده، زادهٔ آزمایش‌های ممنوعه، در اعماق سلول‌ها رخنه کرده بود و انسان، با چشمانی زرد و بی‌جان، بر گوشت همنوعش دندان می فشرد و از گوشت بدن باقی انسان ها تغذیه می کرد... در همان خانه‌ای که نخستین قطرهٔ ویروس از دیوارهایش تراوش کرد، گروهی از دانشمندانِ نیمه دیوانه، با آخرین خرده‌زغال‌های امید، ماشینی ساختند… ماشین زمان. دروازه‌ای که می‌تواند تو را به لحظهٔ صفر برگرداند؛ پنجاه سال عقب، درست به روزی که همه‌چیز آغاز شد. و حالا که جهان در حال پوسیدن است… چشمانت را ببند. صدای فلز و جیغ باد را بشنو. زمان شکافته می‌شود. آیا آماده‌ای برای سفر… و نبرد با خودِ نخستین روزِ تاریکی؟