اتاق فرارلیلان

لیلان

بعد کلی پرس و جو، نیمه های شب بود که رسیدیم به راهی که مارو میرسوند به  زورون آباد همون جایی که قرار بود منیر خانم رو ببینیم همونی که باهامون تلفنی حرف زده بود و قول یه جای بکر و با صفا رو بهمون داده بود...
یکی دوساعتی میشد که تو اون راه بودیم دستمو از شیشه بیرون برده بودم داشتم با قطره های بارون بازی میکردم و به جایی که میرفتیم فکر میکردم اما صدای جیغ یکی از رفیقام باعث شد از جا بپرم...
_چی؟؟؟
با من بودی؟؟؟
+بوق زدم با تو چیکار دارم
_تو الان نگفتی نیا؟؟؟؟
اوناهااااش اوناهاش اون بالا میبینیدش؟؟؟؟!!!
+ بس کنید دیگه بابا از وقتی افتادیم تو این خاکی یکی یکی دارین  توهم میزنین، بیرونو نگاه نکنید...هیچ خبری نیست
_توهم چیه؟؟؟؟؟ صداشونو نمیشنوید دارن داد میزن...
زمزمه هاشون داره دیونم میکنه... میگن نیا،برگرد
+باشه،باشه؛آروم باش الان میرسیم یکم بخوابی همه چی درست میشه
اما من سر هرپیچ بالای کوه و لای درختا صورتای زمختشون رو میدیدم چشماشون از سفیدی برق میزد یکیشون بهم میخندید خنده هایی که با شنیدن صداشون آرزو میکردم کاش کَر به دنیا اومده بودم و هیچ وقت نمیشنیدمشون زمزمه میکردن انتخاب باتوعه...